Обговорення користувача:Vles1/Archive 5

Матеріал з Вікіпедії — вільної енциклопедії.
Перейти до навігації Перейти до пошуку

Sprawy karne co do współpracowników Julii Tymoszenko — szereg spraw karnych, które były założone na Ukrainie od maja 2010 roku przeciwko współpracownikom Julii Tymoszenko. Głównie oni są oskarżeni o «nadużycie władzy» i «przekroczenie służbowych uprawnień» (patrz pkt 2 rezolucji ZPRE — 27 stycznia 2012 r.)[1][2]. Prokuratura Generalna Ukrainy nie ujawniła faktów przywłaszczania przez nich środków lub maątku; żadna osoba nie została oskarżona o łapówkarstwo[3][1][2]. Co do wielu z tych spraw zostały złożone monity Unii Europejskiej, USA[4][5][6], Rosji[7], organizacji ochrony praw człowieka (Freedom House[8], Transparency International), ukraińskiego społeczeństwa tak na Ukrainie, jak i zagranicą — monity podkreślają polityczny wymiar tych spraw.[9][10][8] Lecz przedstawiciele «Partii regionów» i Prokuratura Ukrainy twierdzą, że w tych sprawach nie ma «politycznego czynnika»[11]

Budynek «Gabinetu ministrów Ukrainy»
«Podatkowy Majdan» (Kijów), 29 listopada 2010

Współpracownicy Tymoszenko wobec których wszczęto sprawy karne poczynając od 2010 roku[ред. код]

Prześladowania na tle politycznym na Ukrainie były aktywnie omawiane w prasie Europy, Rosji, USA jak i w samej Ukrainie — patrz artykuły przeglądowe[12][13][14][15][16][17][18][19][3][1][2].

  • «Uważam, że celem tych działań jest zastraszenie ludzi, którzy nie zgadzają się z polityką obecnych władz» — oświadczył pierwszy prezydent niepodległej Ukrainy Leonid Krawczuk[20].

Od maja 2010 roku, wszczęto szereg spraw karnych przeciwko Julii Tymoszenko i jej współpracownikom.[9] Według stanu na październik 2011 roku, w areszcie już było kilkunastu współpracowników z «Rady Ministrów Tymoszenko»; połowa z nich już przebywa w Areszcie Śledczym od 8 do 12 miesięcy. Oskarżeni zostali głównie o przekroczeniu służbowych uprawnień :

1) Premier — Julia Tymoszenko[21][17][22][23][24][25][18][26].

2) Minister spraw wewnętrznych — Jurij Łucenko.

3) Minister obrony — Wałerij Iwaszenko[27][28][29].

4) Minister finansów — Bogdan Danyłyszyn[29].

5) Minister zasobów naturalnych — Heorhij Filipchuk[15][30].

6) Zastępca ministra sprawiedliwości — Jewhen Kornijczuk[31][32][12].

7) Szef służby celnej Ukrainy — generał Anatolij Makarenko[33].

8) Głowa Regionalnego Urzędu Celnego — Taras Szepitko[34][35].

9-10) Kierownik Państwowego resortu Skarbu Ukrainy — Tetiana Sluz[14][18][36], zastępca kierownika — Tetiana Hrycun[18][37].

11-12) Zastępca przewodniczącego «Naftohazu» (państwowy monopol z handlu ropą i gazem) — Igor Didenko[38]. Maria Kusznir[39] — zastępca głównego księgowego „Naftohazu“.

13) Minister Budownictwa (i były mer Lwowa) — Wasyl Kujbida[13][40][41]

14) Gubernator (kierownik państwowej administracji) Dniepropietrowskiego obwodu ((były minister transportu i łączności) — Wiktor Bondar[12][42].

15) Gubernator Charkowskiego obwodu Arsen Awakow[43] — prawie rok był zmuszony przebywać we Włoszech, gdzie przyznano mu azyl polityczny; i dopiero po wybraniu jego na posła parlamentu Ukrainy — wrócił do Ukrainy[44][45].

16-18) Również kilku urzędników nieraz wzywano na przesłuchania, w celu założenia spraw karnych, w szczególności Pierwszego wicepremiera Ołeksandrа Turczynowа[18][20], jednak spraw nie wszczęto. Również pod presją wszczęcia spraw karnych przeciwko krewnym — zostawili BJuT znani politycy : kierownik Kijowskiej organizacji BJuT Anatolij Semynoha; kierownik „Oświaty“ Paweł Mowczan.

19-26) Również wszczęto sprawy karne przeciwko aktywistom „Podatkowego Majdanu 2010 roku“[46][47], który zorganizowano przez przedsiębiorców w ścisłej współpracy z Tymoszenko-BJuT. Pod koniec 2010 i na początku 2011 roku — uwięziono ośmiu[48][49][50] przedstawicieli ruchu przedsiębiorców «Wspólna sprawa», organizatorów «Podatkowego Majdanu 2010 roku» we współpracy z Tymoszenko.

27-31) 12 października 2011 roku, Prokuratura generalna Ukrainy oświadczyła o zamiarze inicjować wznowienie spraw karnych (które były zamknięte w latach 2003–2005) co do krewnych Tymoszenko (Ołeksandr Tymoszenko[29], Giennadij Tymoszenko[51]); oraz współpracowników korporacji «Jedyne energetyczne systemy» (w sprawie dostaw przez JESU materiałów budowlanych do Rosji w latach 1996–1997) : Eugeniusz Szago, Antonіna Bolura, Lidia Sokolczenko.

W Czechach mieszka Ołeksandr Tymoszenko (mąż Julii Tymoszenko), który uzyskał tam azyl na początku 2012 r.[52][29]

32) W listopadzie 2012 roku Prokuratura generalna oświadczyła o wszczęciu sprawy karnej przeciwko znanemu posłowi od BJuT Andrijowi Szkilowi[29] (Szkil był przewodnikiem UNA-UNSO i organizował protesty w marcu 2001 roku, podczas akcji «Ukraina bez Kuczmy»). W grudniu 2012 Szkil był zmuszony wyjechać do Czech[29][53].

33-35) Sprawy karne również zostały wszczęte przeciwko niektórym kandydatom od «Batkiwszyny» na stanowiska merów podczas miejscowych wyborów 2010 roku. Po wyborach samorządowych-2010 presja była wywierana na merów Zaporoża, Kremenczuga, Nowomoskowska (i innych), którzy zostali wybrani od «Batkiwszyny», ale ze względu na naciski wszyscy — wyszli z «Batkiwszyny» i oświadczyli, że są niezależni, ponieważ inaczej nie mogli pracować.

36-37) Sergij Własenko (główny obrońca Julii Tymoszenko w sądzie) 29 stycznia 2013 powiedział : «Rozpoczęły się represje przeciwko Jewhenii Tymoszenko, Hryhorijowi Nemyrji oraz w stosunku do mnie otwarto trzy sprawy karne»[54][55][56].

Oceny z Polski[ред. код]

Prezydent Bronisław Komorowski wielokrotnie podkreślał, że sprawa Julii Tymoszenko nie służy integracji Ukrainy z Unią Europejską[57].

29 czerwca 2011 roku przewodniczący «Komitetu parlamentarnej współpracy Unia Europejska — Ukraina w Europejskim parlamencie» Marek Siwiec (były kierownik «Biura Bezpieczeństwa Narodowego Polski») oficjalnie zwrócił się do władz Ukrainy z prośbą zwolnić J. Łucenkę do rozprawy, pod jego osobistą gwarancję:

  • «Nie wierzę, że ponad półroczne więzienie Łucenki jest w tej sprawie środkiem koniecznym. Zwróciłem się do sądu z poręczeniem i prośbą o zwolnienie Łucenki z aresztu»[58] — powiedział eurodeputowany. Siwiec przypomniał o postanowieniu Parlamentu Europejskiego, w którym stwierdza się zwiększenie wypadków prześladowań członków byłego Rządu i opozycji[58].

Oceny «spraw karnych przeciwko współpracownikom Tymoszenko» w Unii Europejskiej[ред. код]

13 stycznia 2011 Czechy udzieliły azylu politycznego eksministrowi gospodarki Bogdanowi Danyłyszynu.

22 czerwca 2010 (w przeddzień rozpoczęcia rozprawy sądowej w sprawie Tymoszenko) — Ambasador Wielkiej Brytanii na Ukrainie Leigh Turner — w udzielonym wywiadzie gazecie «Dzień» przestrzegł władze Ukrainy co do prześladowania opozycji:

  • «Uważnie śledzimy za rozwojem spraw karnych przeciwko byłym urzędnikom… jesteśmy zaniepokojeni domniemaniami o możliwych politycznych motywach tych spraw… Przejrzyście wyjaśniliśmy przedstawicielom ukraińskiej władzy, że każde wrażenie stosowania selektywności i nieproporcjonalności narzędzi prawa może znacznie i na dłuższy czas zaszkodzić międzynarodowej reputacji Ukrainy».[59]

Sześć rezolucji Parlamentu Europejskiego: «Sprawy Julii Tymoszenko i innych członków byłego rządu»[ред. код]

W latach 2010–2012 Europejski Parlament przyjął sześć[60][61][62][63][64][65] rezolucji w sprawie prześladowań karnych «rządu Tymoszenko i jej politycznych sojuszników».

9 czerwca 2011 «Europejski parlament» przyjął bardzo ważną rezolucję co do Ukrainy «Sprawy Julii Tymoszenko i innych członków byłego rządu» :

  • «Europejski parlament, biorąc pod uwagę swoje poprzednie rezolucje co do Ukrainy, w szczególności rezolucję z dnia 25 listopada 2010 roku… Biorąc pod uwagę oświadczenie swojego Prezydenta o zatrzymaniu Julii Tymoszenko 24 maja 2011 roku, biorąc pod uwagę oświadczenie przedstawiciela Wysokiego Przedstawiciela UE Catherine Ashton z dnia 26 maja 2011 w sprawie Julii Tymoszenko, biorąc pod uwagę oświadczenie Komisarza Štefana Füle po jego spotkaniu z Julią Tymoszenko 24 marca 2011…
1. Podkreśla znaczenie zabezpieczenia maksymalnej przejrzystości śledztw, prześladowania Prokuratury i sądu oraz zastrzega sprzeciw możliwości stosowania karnego wymiaru sprawiedliwości jak środka osiągania celów politycznych.
2. Zakłopotany wzrostem selektywnego prześladowania działaczy politycznej opozycji na Ukrainie oraz nieproporcjonalnością stosowanych środków, zwłaszcza w sprawie Tymoszenko i byłego ministra spraw wewnętrznych Łucenko; zwraca uwagę na to, iż Łucenko przebywa w areszcie od dnia 26 grudnia 2010 roku»[61].

25 października 2011 roku Parlament Europejski (absolutną większością; głosami pięciu frakcji z sześciu) przyjął rezolucję co do Ukrainy (trzecią w roku), w której biorąc pod uwagę oświadczenia przewodniczących Unii Europejskiej, oświadczył, że :

  • «ponieważ do kryminalnej odpowiedzialności przyciąga się coraz większa ilość urzędników administracji państwowej», Parlament Europejski «Potępia skazanie byłej premier Julii Tymoszenko (punkt 2 Rezolucji)», «Nalega na tym, że wszystkie pozwy przeciwko byłym i obecnym urzędnikom muszą przestrzegać standardy europejskie (punkt 6 Rezolucji)»[62].

Rezolucje ZPRE oraz OBWE[ред. код]

26 stycznia 2012 ZPRE przyjął rezolucję w sprawie «funkcjonowania instytucji demokratycznych na Ukrainie»[1]. Rezolucja zwraca uwagę na polityczny charakter spraw karnych przeciwko Tymoszenko i ministrom jej rządu (zostali wymienieni ministrowie Jurij Łucenko, Walerij Iwaszenko, Bogdan Danyłyszyn, Heorhij Filipczuk, generał Anatolij Makarenko, Jewhen Kornijczuk)[1].

12 lipca 2012 OBWE podjęło uchwałę w sprawie Ukrainy[66].

Europejski Trybunał Praw Człowieka[ред. код]

3 lipca 2012 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że areszt Jurija Łucenko jest bezprawny i politycznie umotywowany[67].

Oceny z Rosji[ред. код]

Prezydent i premier Rosji (Putin i Miedwiediew[7][7]) zrobili szereg oświadczeń o «politycznie umotywowanym procesie nad Julią Tymoszenko» : «Nie bardzo rozumiem, za co jej dali 7 lat» (Putin)[68][69]. Również 11 października 2011 roku, MSZ Rosji zrobiło oficjalne ogłoszenie (patrz strona MSZ Rosji):

  • «Nie wolno nie brać pod uwagę ten fakt, że przywódcy wielu krajów i światowe społeczeństwo postrzegają cały ten proces sądowy jako zainicjowany wyłącznie z powodów politycznych».[70]

Dyrektor «ukraińskiego wydziału Instytutu krajów WNP» (Rosyjski Państwowy Instytut WNP) Władimir Korniłow zaznaczył, że «jeśli Kijów dalej będzie ignorować opinię Unii Europejskiej, Rosji i Stanów Zjednoczonych w „sprawie Julii Tymoszenko“, może się zdarzyć, że Bruksela zacznie traktować Ukrainę jako drugą Białoruś».[71]

Oceny w USA[ред. код]

30 grudnia 2010 Departament Stanu USA zawiadomił ukraiński rząd o zatroskaniu sprawami karnymi przeciwko drużynie Tymoszenko, o tym, że «prześladowanie nie powinno być selektywne albo politycznie umotywowane»[5].

24 czerwca 2011 Departament Stanu USA oświadczył, że sąd nad J. Tymoszenko jest politycznie umotywowanym procesem nad przedstawicielami opozycji[72][69][73][6].

Oceny po wyroku Tymoszenko (po 11 października 2011 roku)[ред. код]

11 października 2011 roku (w dzień skazania Julii Tymoszenko) Administracja prezydenta USA wezwała «zwolnić J. Tymoszenko oraz innych politycznych liderów i byłych urzędników»[74][75].

W latach 2010–2013 sekretarz stanu USA Hillary Clinton stwierdziła wielokrotnie, że Stany Zjednoczone są bardzo zaniepokojone sytuacją Julii Tymoszenko[76].

13 października 2011 roku wiceprzewodniczący grupy wsparcia Ukrainy w Kongresie USA Marcy Kaptur zarejestrowała projekt rezolucji w sprawie «prześladowań lidera opozycji Julii Tymoszenko i jej współpracowników»[77].

22 września 2012 r. Senat USA uchwalił rezolucję, w której wezwał Departament Stanu USA do nałożenia sankcji na ukraińskich urzędników zaangażowanych w prześladowanie polityczne J. Tymoszenko i jej współpracowników[77].

14 lutego 2013 senator John McCain powiedział, że w Kongresie coraz częściej słychać rozmowy o możliwych sankcjach dla ukraińskich polityków : «Komisja ds. stosunków międzynarodowych będzie rozpatrywać tę kwestię. Trudno dzisiaj przewidzieć, jaki będzie tego rezultat, ale jesteśmy naprawdę niezwykle zaniepokojeni sytuacją naruszania podstawowych praw człowieka i stanem demokracji na Ukrainie»[78].

Sprawa przeciwko eksministrowi gospodarki Bogdanowi Danyłyszynowi[ред. код]

5 sierpnia 2010 roku Bogdan Danyłyszyn wyleciał do Niemiec.

12 sierpnia 2010 roku Prokuratura Generalna Ukrainy wszczęła sprawę karną wobec Ministra Gospodarki (2007–2010) w rządzie Tymoszenko — Bogdana Danyłyszyna wg cz. 2 art. 364 «Nadużycie władzy lub stanowiska». Danyłyszyn był ścigany międzynarodowym listem gończym [79].

18 października 2010 Danyłyszyn przyjechał z Niemiec do «ukraińskiej ambasady w Czechach» — gdzie jego adwokat rzekomo umówił się na «spotkanie w sprawie ugody», lecz po spotkaniu w ukraińskiej ambasadzie — Danyłyszyn został aresztowany (18 października 2010) przez Czeską policję (na wniosek Interpolu), przy wyjściu z ukraińskiej ambasady w Pradze.

Po areszcie Danyłyszyn złożył wniosek o udzielenie «azylu politycznego»; i 12 stycznia 2011 otrzymał «azyl polityczny w Czechach»[8].

Godło Ministerstwa Obrony Ukrainy

Sprawa przeciwko eksministrowi obrony Iwaszenko[ред. код]

24 sierpnia 2010 roku, został zaaresztowany były p. о. Ministra Obrony Walerij Iwaszenko, który został oskarżony o podjęcie niezgodnej z prawem decyzji o realizacji majątku «Remontowej stoczni w Teodozji»[20][27].

20 czerwca 2011 W. Iwaszenko ogłosił głodówkę na znak protestu przeciwko jego zatrzymaniu w areszcie, ale z powodu gwałtownego pogorszenia zdrowia — był zmuszony wstrzymać głodówkę 25 czerwca.

14 stycznia 2013 roku Walerij Iwaszenko otrzymał azyl polityczny w Danii[28].

Sprawa przeciwko byłego Ministra Zasobów Naturalnych Heorhija Filipczuka[ред. код]

14 grudnia 2010 roku został zaaresztowany były «minister zasobów naturalnych Ukrainy» Heorhij Filipczuk: «Generalna Prokuratura Ukrainy 13 grudnia 2010 wszczęła sprawę karną wobec byłego ministra ochrony zasobów naturalnych Ukrainy Heorhija Filipczuka wg oznak przestępstwa, przewidzianego cz. 2 art. 364 Kodeksu Karnego Ukrainy (nadużycie władzy), które spowodowało poważne skutki»[15]. Filipczuk został oskarżony w sprawie «pieniędzy z Kioto»(patrz Sprawy Karne wobec Julii Tymoszenko w 2010 roku)[30].

8 kwietnia 2011 Generalna Prokuratura zawiadomiła o zwolnieniu z aresztu Heorhija Filipczuka, «w związku z zakończeniem rozpoznania materiałów sprawy karnej»[30].

05 kwiecień 2012 Heorhij Filipchuk został skazany na trzy lata więzienia i przewieziony do aresztu w sądzie[30].

Sprawa przeciwko eksministrowi rozwoju regionalnego i budownictwa Wasilija Kujbidy[ред. код]

W czerwcu 2010 roku wszczęto sprawę karną[41][80] wobec Wasyla Kujbidy (minister rozwoju regionalnego i budownictwa w rządzie Tymoszenko w latach 2007–2010; mer Lwowa w 1994–2002; doktor nauk państwowej służby). SBU oskarżyła Kujbidę w tym, iż on bez konkursu mianował «kierownika» Państwowej architektonicznej i budowlanej kontroli «w Obwodzie Rówieńskim».[41] Sąd rozpoczął się w sierpniu 2010,[80] jednak rozprawa była wielokrotnie odraczana w czasie — na wrzesień, październik, listopad.

Kujbida oświadczył, że istnieje przepis według którego, jeśli kandydatura na stanowisko «głowy obwodowej PABK» zatwierdza się ministrem przy uzgodnieniu z gubernatorem, to konkurs nie przeprowadza się. Były gubernator obwodu rówieńskiego Wiktor Matczuk potwierdził świadczenia Kujbidy.[81]

13 grudnia 2010 powyższa sprawa była zamknięta[41] decyzją Szewczenkiwskiego rejonowego sądu m. Kijowa. Prokurator wniósł protest na zamknięcie sprawy, lecz 14 stycznia 2011 «Apelacyjny sąd Kijowa» potwierdził decyzję o zamknięciu sprawy.[41]

Wasyl Kujbida oświadczył, że wszczęcie przeciwko niemu sprawy miało na celu nie dopuścić jego do wyborów mera Lwowa:

  • «Do mnie zaczęły się czepiać po tym, jak przeprowadziłem konsultacje co do możliwości uczestnictwa w wyborach na stanowisko głowy miasta Lwowa. Później większość czasu musiałem spędzić w Kijowie, a więc zapomnieć o wyborach. Czyli, cel, żeby ja nie kandydował na mera został osiągnięty»[82] Rzeczywiście, «wybory do samorządów na Ukrainie» odbyły się 31 października 2010, i wkrótce «sprawa Kujbidy» była zamknięta. Należy zauważyć, że przed samorządowymi wyborami na Ukrainie — postępowanie karne zostało wszczęte przeciwko merom kilku miast.[83][84]

Sprawa przeciwko byłemu pierwszemu zastępcy ministra sprawiedliwości Kornijczukowi[ред. код]

22 grudnia 2010 roku prokuratura aresztowała byłego «pierwszego zastępcę ministra sprawiedliwości»(w Radzie Ministrów Tymoszenko) Jewhena Kornijczuka; jest on zięciem głowy Sądu Najwyższego Ukrainy Wasilija Onopenko. Kornijczuk został aresztowany w dzień porodu swej żony — dwa dni później noworodek trafił do reanimacji. Jednak kilka tygodni później Jewhen Kornijczuk został zwolniony «pod warunkiem, że nie opuści miejsca zamieszkania» (po spotkaniu Wasyla Onopenko z prezydentem Janukowiczem)[12][31][32].

15 lutego 2011 byłemu pierwszemu zastępcy ministra sprawiedliwości Jewhenowi Kornijczukowi zmieniono środek zapobiegawczy na zakaz opuszczania miejsca pobytu[32].

Sprawa przeciwko Wiktorowi Bondarowi, eks-gubernatorowi obwodu Dniepropetrowskiego[ред. код]

24 grudnia 2010 został aresztowany były minister transportu, eks-gubernator[85] obwodu Dniepropietrowskiego Wiktor Bondar. Dokładnie mówiąc, Bondar dołączył się do «drużyny premiera Tymoszenko» — tylko w ostatnich miesiącach przed prezydenckimi wyborami — 2010, lecz jego wsparcie (jak gubernatora jednego z największych obwodów Ukrainy) było bardzo ważne na wyborach-2010.

Przeciwko W. Bondarowi wszczęto sprawę co do jego pracy na posadzie p. о. Ministra Transportu w 2006 roku (w rządzie Jechanurowa, po zwolnieniu ministra transportu E. Czerwonenko) podczas budowy dworca autobusowego «Teremky» w Kijowie (straty oszacowano na 5 mln hrywien (około 950 tys. USD)) (cz. 5 art. 27, cz. 2 art. 194 art. 353 Kodeksu Karnego Ukrainy "— pomoc w umyślnym niszczeniu cudzego mienia, co wyrządziło szkodę w szczególnie dużych rozmiarach, łączące z samowolnym przywłaszczeniem władczych uprawnień)[12][42][86].

Sprawa przeciwko Igorowi Didenko, Anatolijowi Makarenko[ред. код]

Godło Ministerstwa Paliw i Energetyki

23 czerwca 2010 roku aresztowano byłego szefa służby celnej Ukrainy — Anatolija Makarenko[87].

8 lipca 2010 roku aresztowano byłego pierwszego zastępcę głowy «Naftohaz» Igora Didenko[38].

22 lipca 2010 pierwszy zastępca Prokuratora Generalnego Wiktor Pszonka (pół roku później został Generalnym Prokuratorem) zawiadomił: «Zatrzymaliśmy (21 lipca 2010) Tarasa Szepitko — zastępcę kierownika działu Energetycznego regionalnego Urzędu Celnego»[34]. Pszonka podkreślił, że orzeczenie Sztokholmskiego Sądu nie jest podstawą dla wszczęcia sprawy karnej.

Wszyscy trzej oskarżeni w tym, iż w ramach realizacji ukraińsko — rosyjskiej międzyrządowej umowy z dnia 19 stycznia 2009 (o przezwyciężeniu «ukraińsko-rosyjskiego gazowego kryzysu-2009») — rozliczyli i przyjęli na stan państwowej spółki NAK «Naftohaz» 11 mld metrów sześciennych gazu od kompanii «Gazprom» (pierwotnie gaz był przeznaczony dla szwajcarskiej firmy «RosUkrEnergo», który ona nie spłaciła; ten dług RosUkrEnergo w 1.7 mld dolarów stał się przyczyną wstrzymania przez Rosję dostaw gazu dla Ukrainy i Europy na dwadzieścia dni w styczniu 2009 roku).

Sprawa Tarasa Szepitko w marcu-2009[ред. код]

Файл:Custom ua.png
Godło Państwowej Służby Celnej Ukrainy

Jeszcze za czasów prezydenta Juszenko — 2 marca 2009 roku SBU (szef Nalywajczenko, pierwszy zastępca Choroszkowski) wszczęła sprawę karną co do faktu przejęcia przez «Naftohaz» «6,3 mld m³ tranzytowego gazu ziemnego w kwocie 7,4 mld hrywien. (prawie 1 mld . USD.)»[35], w niniejszej sprawie został zatrzymany «zastępca szefa Energetyki Regionalnego Urzędu Celnego» Taras Szepitko Jednak p. o. prezesa zarządu «Naftohaz» Igor Didenko decyzję o wszczęciu sprawy karnej w Szewczenkowskim rejonowym sądzie Kijowa; i 24 marca 2009 roku Szewczenkowski rejonowy sąd uznał za niezgodne z prawem niektórych działań SBU, i skasował uchwałę SBU o wszczęciu danej sprawy (Szepitko został zwolniony z Aresztu śledczego)[35][34][88].

Maria Kusznir — zastępca głównego księgowego «Naftohaz»[ред. код]

Maria Kusznir — to czwarta osoba oskarżona w «gazowej sprawie RosUkrEnergo» (w której zostali aresztowani Didenko, Makarenko, Szepitko).

23 lipca 2010 SBU wszczęła sprawę karną przeciwko "zastępcy głównego księgowego «Naftohaz» Marii Kusznir. 26 lipca 2010 Peczerski rejonowy sąd Kijowa wydał postanowienie o zatrzymaniu Kusznir. Szef SBU Walerij Choroszkowski oświadczył, że Kusznir została zatrudniona w «Naftohaz Ukrainy» specjalnie dla odpraw celnych gazu «RosUkrEnergo»: «Ona miała tylko złożyć odpowiedni podpis. Właśnie ona wydała decyzję, postawić gaz na bilans „Naftohazu“ i podpisała pierwotny dokument»[89].

Początkowo Kusznir oskarżono wg «cz. 2 art. 367 Kodeksu Karnego Ukrainy» (służbowe niedbalstwo, które miało poważne skutki),[39] która przewiduje karę pozbawienia wolności na okres «do trzech lat»;[89] lecz 9 września 2010 — przeciwko Kusznir wszczęto sprawę karną wg «cz.2 art. 364 Kodeksu Karnego Ukrainy» (nadużycie władzy lub stanowiska, które spowodowało poważne skutki).

«10 września 2010 we współpracy z organami ścigania Federacji Rosyjskiej Kusznir została zatrzymana w Wołgogradzkim obwodzie (Federacja Rosyjska)»;[39] a miesiąc później wydana Ukrainie. Od tego czasu (do października 2011) M. Kusznir przebywa w areszcie śledczym, a w prasie nie ma żadnych wzmianek o postępach w jej sprawie.

Chronologia wydarzeń co do «powództwa RosUkrEnergo» w arbitrażu w Sztokholmie[ред. код]

Pierwsze powództwo RosUkrEnergo do NAK «Naftohaz Ukrainy» zostało złożone w kwietniu 2008 roku (w «Arbitrażowym sądzie przy izbie Handlowej w Sztokholmie»), a w styczniu 2009 roku RosUkrEnergo podała jeszcze trzy powództwa przeciwko «Naftohazu». «Naftohaz» również złożyły cztery powództwa do «RosUkrEnergo». Wszystkie pozwy w tym pytaniu zostały połączone w jedną sprawę[90][91].

02 kwietnia 2010 «Sąd Arbitrażowy w Sztokholmie» wydał pośrednią decyzję (w sprawie powodowych żądań RosUkrEnergo do NAK «Naftohaz Ukrainy» w kwocie $ 2 mld USD), zobowiązując «Naftohaz» zwrócić powodowi $ 197 mln[92].

8 czerwca 2010 Sąd Arbitrażowy w Sztokholmie podjął decyzję (na podstawie «porozumienia stron», według której Ukraiński «Naftohaz» uznał wszystkie roszczenia RosUkrEnergo), zgodnie z którym «Naftohaz Ukrainy» musi zwrócić RosUkrEnergo «11 mld m³ gazu i dodatkowo 10% rekompensaty»[92][20].

Te 11 mld m³ rosyjskiego gazu — w styczniu-2009 były przeznaczone do RosUkrEnergo (RUE), które przez RosUkrEnergo nie były spłacone na rzecz «Gazpromu»[93]. Dlatego w 2009 roku:

«Naftohaz praktycznie zaprzestał walki o swoje racje w arbitrażu w Sztokholmie, skazując się na przegraną z RUE» (szef Naftohazu Jurij Bojko poprzednio pracował w RUE)[96]. «Wyrok arbitrażu w błyskawicznym tempie zatwierdziły do wykonania sądy na Ukrainie»[96]

W okresie listopad — kwiecień 2011r. — «Naftohaz» przekazał szwajcarskiej firmie RosUkrEnergo 12.1 mld m³ gazu (11 mld m³; dodatkowo 10% rekompensaty); а RUE zapłaciła do «Naftohaz» 1.7 mld USD[95]. W roku 2011 (przy cenach dla UE «490 USD[94] za tysiąc m³») łączna wartość przekazanego gazu — około 5.4 mld USD[97][98][94].

Opinia Firtasz patrz w magazynie «Focus»[99][100].

Patrz również[ред. код]

Zwolnienie Makarenko i Szepitko — po roku w areszcie śledczym[ред. код]

5 lipca 2011 Makarenko i Szepitko zostali niespodziewanie zwolnieni z Aresztu śledczego (jednak sprawy karne przeciwko nim nie są zamknięte i nadal obowiązuje «zakaz opuszczania miejsca pobytu»).[101] Prasa powiązała zwolnienie Makarenko — z przyszłym spotkaniem 6 lipca 2011 (na Krymie) premiera Rosji Putina i prezydenta Janukowicza; przecież jeszcze latem 2010 roku «dowódcy rosyjskiej floty» (znajomi Makarenko po służbie morskiej w Rosji) zwracali się z prośbą[33] do W. Putina i W. Janukowicza z apelem o zwolnienie Makarenko z aresztu, Putin potrzymał ich prośbę w swym występieniu w «Dniu Marynarki Wojennej Rosji 2010».[102]

W związku ze zwolnieniem Makarenko, w ukraińskiej prasie pojawiły się «przecieki informacji od posłów różnych frakcji Rady Najwyższej», że to Rosja zaleciła Ukrainie «zaprzestania prześladowań Tymoszenko».[103] Tak samo, podczas konferencji prasowej 7 lipca 2011, w Moskwie (o wynikach negocjacji [[Władimir Putin|Putin]-Azarow) premier Putin wypowiadał się, że Rosja jest przeciwna przeglądowi «gazowej umowy z dnia 19 stycznia 2009», i uważa, że krytyka tej umowy z boku rządu Ukrainy — ma «umotywowanie polityczne; pragnienie udowodnić, że poprzednicy wszystko zrobili źle».[104]

Kierowniczki Państwowego resortu Skarbu Tetiana Sluz i Tetiana Hrycun[ред. код]

Tetiana Sluz[ред. код]

Od 24 grudnia 2010 Tetiana Sluz jest poszukiwana (Kierownik Państwowego resortu Skarbu Ukrainy); jej zarzucają uczestnictwo w sprawie o «pieniądze z Kioto»[36] (patrz. Sprawy Karne wobec Jlii Tymoszenko w 2010 roku). Prokuratura twierdzi, że Sluz przebywa zagranicą[18][36].

TetianaTetiana Hrycun, pierwszy zastępca kierownika Państwowego resortu Skarbu[ред. код]

19 lipca 2010 została zatrzymana Tetiana Hrycun (były pierwszy zastępca Państwowego resortu Skarbu Ukrainy)[105][37]. 22 lipca 2010 Peczerski sąd rejonowy wydał postanowienie o jej areszcie — jej postawiono zarzuty «nadużycie władzy lub stanowiska, które spowodowało poważne skutki» (część 2 artykułu 364 Kodeksu Karnego Ukrainy; przewiduje pozbawienie wolności na okres 3-6 lat):

  • Hrycun «od września 2009 roku do kwietnia 2010 roku» dawała swym podległym polecenia nie przelewać 800 mln hrywien konkursowych gwarancji «uczestnikom prywatyzacyjnego konkursu w sprawie Odeskiego Zakładu Przyportowego» (OZP) — kompaniom «Nortima» i «Frunze-Flora» (te kompanie również wywalczyły w sądzie kary na «ponad 2 mln hrywien». (około 190 tys. euro)). Hrycun została oskarżona, ponieważ uniemożliwiała zwrot środków wbrew «zaleceniu Państwowego Funduszu Mienia Ukrainy»[37].

Stanem na październik 2011 — Tetiana Hrycun znajduje się w areszcie śledczym[105].

Istota konfliktu naokoło «Odeskiego Zakładu Przyportowego» (OZP): Premier Tymoszenko pragnęła przez prywatyzację strategicznego przedsiębiorstwa OZP — istotnie uzupełnić budżet państwowy w «kryzysowy 2009 rok». Jednocześnie, Ukraina przygotowywała się do wyborów prezydenta; prezydent Juszczenko prowadził walkę z Tymoszenko i wydał Ukaz o zakazie prywatyzacji OZP[106]. Ze względu na ten Ukaz — w konkursie nie wzięli udział «najsilniejsi inwestorzy»; chęć uczestnictwa zgłosiły tylko trzy firmy. Podczas konkursu cena pozostała na poziomie wywoławczym[107]. Aukcję wygrała firma «Nortima» (Igora Kołomojskiego), lecz Tymoszenko oświadczyła, że zakład nie będzie sprzedany, ponieważ «miała miejsce zmowa uczestników w celu wykupu wg minimalnej ceny»[108][109].

W odpowiedzi Kołomojski obiecał odwołać się do sądu; a Tymoszenko — wstrzymała zwrot wadium „wpłaconego przez Nortima i Frunze-Flora“ (jednocześnie trzeci uczestnik konkursu — rosyjska firma „Azot-Serwis“, działająca na rzecz „Gazpromu“, natychmiast otrzymała zwrot wadium). Tymoszenko oświadczyła, że w budżecie państwowym nie ma pieniędzy — i wadium zostanie całkowicie zwrócony dopiero po prywatyzacji „Odeskiego Zakładu Przyportowego“[110] [37].

Sprawa przeciwko byłemu ministrowi MSW Jurijowi Łucence[ред. код]

Godło MSW Ukrainy

26 grudnia 2010 roku aresztowano byłego ministra MSW Ukrainy Jurija Łucenko[111][112]. Przeciwko Łucence wszczęto trzy sprawy karne:

  • W sprawie zawyżenia emerytury dla jego kierowcy (w kwocie około 100 euro miesięcznie oraz jednokrotnej odprawy w 2.5 tys. euro)[113][114].
  • W sprawie kosztów na obchodzenie „Dnia milicji“ w pałacu „Ukraina“ w latach 2008–2009[114][115] — łącznie za dwa lata wydano około 600 tys. hrywien (około 60 tys. euro).
  • W sprawie nielegalnego śledzenia osób w „sprawie o otruciu Juszczenki“[114].

Listy z więzienia[ред. код]

Podczas uwięzienia, Łucenko napisał (do czerwca 2011) sześć „listów z więzienia“ — publicystyczne artykuły na aktualne polityczne tematy [116][117].

Jurij Łucenko w opozycji, pół roku przed wyborami do Rady Najwyższej. 20 marca 2007.

Głodówka Jurija Łucenki — 30 dni i 25 kg wagi[ред. код]

Protestując przeciwko bezprawnemu aresztu, Jurij Łucenko 22 kwietnia 2011 zaczął głodówkę (podczas głodówki on nic nie jadł, pił kawa z cukrem)[118][119][120] 28 kwietnia podpisał oficjalny list do kierownictwa Aresztu śledczego „o dobrowolnej odmowie od jedzenia“; do 10 maja — schudł 19.5 kg[120] i „został przeniesiony do medycznej części Lukianowskiego Aresztu w związku z pogorszeniem stanu zdrowia“[120]. W tym samym dniu — Łucenko został hospitalizowany do Kijowskiego szpitalu „pogotowia przy ul. Bratysławskiej, 3“. 19 maja ze względu na pogarszający się stan zdrowia — Łucenko położyły pod „kroplówkę z glukozy; dożylne odżywianie“. 23 maja 2011 miał odbyć się sąd, podczas którego rozpatrzono zagadnienie o „środku zapobiegawczym (czyli, Łucenko mogły zwolnić z aresztu)“. Łucenko przerwał głodówkę — dopiero po rozprawie 23 maja[121][122] (wytrzymując 30 dni głodówki oraz tracąc około 25 kg wagi) on oświadczył:

  • „Uważam, że nie ma sensu dalej kontynuować głodówkę. Zaczynałem, żeby udowodnić, że na Ukrainie nie ma prokuratury. Podczas dzisiejszego posiedzenia sądu udowodniłem, że my nie mamy sprawiedliwego sądu, lecz w dalszym ciągu potrzebuję zdrowie, żeby to zmienić“[122].

Po głodówce znacznie pogorszył się stan zdrowia Łucenko. W styczniu 2012 roku Jirij Łucenko przeszedł zabieg operacyjny na jelitach.

3 lipca 2012 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że areszt Jurija Łucenko jest bezprawny i politycznie umotywowany[123].

„Podatkowy Majdan-2010“[ред. код]

Jesienią 2010 przez Ukrainę przeszła fala masowych protestów[124][125] przedstawicieli małego i średniego biznesu; oni protestowali przeciwko krokom „władzy Janukowicza“ co do skrócenia „socjalnych standardów“ przez przeprowadzenie całego szeregu „oligarchicznych reform“:

  • Nowy „Emerytalny Kodeks“ i „Kodeks Pracy“[126] — również istotnie pogarszały stan szerokich mas.
  • Nowy „Podatkowy Kodeks“ znacznie (kilka razy) zwiększał podatki dla „małego biznesu“ (zwłaszcza dla „najmniejszych firm“, które do tego korzystały z „uproszczonego systemu opodatkowania“); również ucierpiał średni biznes. Fizycznym osobom — przedsiębiorcom zakazano (przez wprowadzenie dodatkowej opłaty) świadczyć usługi dla „osób prawnych“; również Kodeks przewidywał możliwość „przeglądu mieszkania przedsiębiorcy przez Inspekcję Skarbową bez decyzji Prokuratora“.
„Podatkowy Majdan“ (Kijów), 29 listopada 2010

Demonstracje odbyły się w Kijowie (50.000 protestujących) oraz we wszystkich większych miastach: Charków, Dniepropietrowsk, Odessa, Donieck, Zaporoże, Połtawa, Tarnopol, Równe, Czernihów, Czerniowce. Targi Zaporoża, Charkowa, Czernihowa, Równego były zamknięte, w znak poparcia protestów[124][127][46]

Kulminacją protestów był „Podatkowy Majdan“ (ogólnoukraińskie wiece „przedsiębiorców małego i średniego biznesu“ przeciwko „Podatkowemu Kodeksu Azarowa — Tihipko“, który maił miejsce 22 listopada 2010 — 3 grudnia 2010). Majdan-2010 osiągnął skasowania „najgorszych postanowień Podatkowego Kodeksu Azarowa-Tihipko“ Podczas tych protestów „przedsiębiorców małego i średniego biznesu“ podtrzymał BJuT-Tymoszenko (22 listopada 2010 Tymoszenko występowała na Majdanie z przemówieniem „Majdan wymaga WETO“)[128][46]; chociaż od samego początku protestów — BJuT pragnął nie przejmować inicjatywy „ruchu przedsiębiorców“, żeby zabezpieczyć „masowe akcje, wolne od politycznej konfrontacji“[129][130][131].

Partia Tymoszenko — główna polityczna siła, na którą orientował się „Majdan przedsiębiorców (Podatkowy Majdan)“[ред. код]

„Podatkowy Majdan-2010“ aczkolwiek zbierał się przede wszystkim siłami „małych i średnich przedsiębiorców“ (pod kierownictwem organizacji „Wspólna przyczyną“), lecz wśród politycznych sił, oni orientowali się przede wszystkim na „zjednoczoną opozycję Tymoszenko“:

  • W pierwszym dniu Majdanu z przemówieniem(„Majdan wymaga WETO“, 22 listopada 2010.) występowała Tymoszenko. Na scenie ona stała razem z liderem Majdanu- 2010, liderem organizacji „Wspólna przyczyną“ Ołeksandrem Danylukiem[129][130][131].
  • Podczas «Podatkowego Majdanu-2010» stały «namioty posłów BJuT (oraz Ludowej samoobrony), które funkcjonowały jako sekretariaty posłów BJuT i LO» w celu ochrony Majdanu przed interwencją milicji[132].

Represje wobec «Podatkowego Majdanu-2010», areszt aktywistów[ред. код]

27 listopada 2010 do namiotów protestujących na Majdanie — przyszli prezydent Janukowicz i premier Azarow, oni obiecali «usłyszeć ich apel». Rzeczywiście, część najbardziej drażniących przepisów «Podatkowego Kodeksu» była usunięta w «nowej redakcji Kodeksu z dnia 29 listopada 2010»[133][134][135], lecz:

  • 3 grudnia 2010 milicja usunęła namioty «Podatkowego Majdanu»: «O 5 rano Majdan został otoczony przez cztery oddziały współpracowników MSW»[136].
  • 28 grudnia 2010 zostały aresztowane trzech aktywistów «Podatkowego Majdanu»: Garkawenko I. А., Zaplatkin О. W. oraz Gruzyniw W. М.; czwarty aresztowany (współzałożyciel organizacji Ołeksandr Mandycz) został szybko zwolniony. Stanem na 14 stycznia 2011 — zostały wszczęte sprawy karne na 7 aktywistów «Podatkowego Majdanu», są to przedsiębiorcy: Ochtyrski, Mandycz, Kawenko, Zaplatkin, Gruzinow, Malnyczenko, Fedczuk. Im postawiono zarzuty «uszkodzenia płytek na Majdanie Niepodległości» w kwocie 230 tys. hrywien (21 tys. euro).[48][137] Im postawiono zarzuty wg artykułu: «umyślne zniszczenie lub uszkodzenie cudzego mienia, co wyrządziło szkodę na dużą skalę przy poprzedniej zmowie grupy osób». Są oskarżeni o «uszkodzeniu granitowego pokrycia na „Majdanie Niepodległości“ poprzez zniszczenie granitowej powłoki przez wbicie metalowych prętów w ilości 132 sztuk»[49].
  • W grudniu 2010 — został aresztowany aktywista «Podatkowego Majdanu» Sergij Kostak (stanem z lipca 2011 — przebywa w areszcie śledczym)[50].

Tak więc, «pokojowe protesty przeciwko Kodeksu Podatkowego» (co samo było dość dużo anulowane i zaktualizowany w porozumieniu z prezydentem i premierem) — zostali aresztowani i są w więzieniu bez procesu na więcej niż siedem miesięcy (od lipca 2011) 8 osób.

Współpraca prezydenta Janukowicza z częścią opozycji, która nie uznaje liderem Tymoszenko[ред. код]

Istnieje część opozycji, która nie uznaje Tymoszenko swoim liderem, dlatego też nie może zostać uznana za «współpracowników Tymoszenko» — chociaż to też pewna grupa opozycji.

Polityczna siła W. Juszczenko[ред. код]

Po dojściu do władzy Wiktora Janukowicza zaznała prześladowań i aresztów prawie wyłącznie polityczna siłą J. Tymoszenko i ministrowie jej Rady Ministrów. Wiktor Janukowycz współpracuje z strony opozycji — najbliżsi współpracownicy Wiktor Juszczenko Wiktor Juszczenko otrzymali wysokie stanowiska :

Inne opozycyjne polityczne siły[ред. код]

Również nie ma prześladowań karnych względem liderów i politycznych sił «niezjednoczonej opozycji» (niezjednoczona opozycja przeciwstawia się i Janukowiczowi, i Tymoszenko) : eks-spikera Arseniusza Jaceniuka, Sergia Tihipko, Anatolija Hrycenko, Ołeha Tiahnyboka.

  • Petro Poroszenko, Przewodniczący Rady Nadzorczej Narodowego Banku Ukrainy w 2010- 2011, od 2012 Minister
    Petro Poroszenko, Przewodniczący Rady Nadzorczej Narodowego Banku Ukrainy w 2010- 2011, od 2012 Minister
  • Arsenij Jaceniuk, eks-spiker, Minister spraw zagranicznych w Rządzie Janukowicza w 2006
    Arsenij Jaceniuk, eks-spiker, Minister spraw zagranicznych w Rządzie Janukowicza w 2006
  • Anatolij Hrycenko, Minister obrony Ukrainy w Rządzie Janukowycza w 2006 roku
    Anatolij Hrycenko, Minister obrony Ukrainy w Rządzie Janukowycza w 2006 roku
  • Ołeh Tiahnybok, ukraiński nacjonalista, styczeń 2008
    Ołeh Tiahnybok, ukraiński nacjonalista, styczeń 2008

Są przykłady współpracy Janukowicza nawet z «byłymi politykami BJuT», pod warunkiem, że ci politycy — całkowicie zerwali z BJuT. Dwoje z ich otrzymali «znaczące stanowiska»:

  • Ołeksandr Feldman (№ 43[143] na liście BJuT w wyborach-2007; ekskierownik BJuT w Charkowskim obwodzie; właściciel dużego rynku w Charkowie) — 25 czerwca 2010 wyłączony z BJuT-«Batkiwszyny» (odmówił oddania mandatu posła od partii BJuT); 16 marca 2011 dołączył się do «Partii Regionów»[144]; 8 lipca 2011 został wybrany do politycznej rady PR[145].
  • Andrij Portnow (№ 58[143] na liście BJuT w wyborach-2007; znany prawnik grupy «Privat», stanął na czele zespołu prawników Tymoszenko w sprawie po prezydenckich wyborach-2010) — 2 kwietnia 2010 został mianowany na stanowisko «zastępcy Przewodniczącego Administracji prezydenta» (Przewodniczący AP miał 9 zastępców). Również wyłączony z BJuT-«Batkiwszyny»; 16 kwietnia 2010 złożył «poselski mandat od BJuT». 5 kwietnia 2011 zwolniony[146] ze stanowiska «zastępcy Przewodniczącego Administracji prezydenta».

Feldman i Portonow — kiedyś wcześniej «znani posłowie BJuT»[147], ale nie «najbliżsi współpracownicy Tymoszenko» (№ 43, № 58 na liście). Łącznie z «posłów frakcji BJuT» — w latach 2010–2011 wykluczono (w zasadzie za «głosowanie niezgodnie z polityką frakcji»), około jednej trzeciej posłów — ze 156 zostało «trochę ponad 100 posłów» (październik 2011).

Patrz również[ред. код]

Ukraiński Helsiński Komitet ds Praw Człowieka :

Sześć rezolucji Parlamentu Europejskiego: «Sprawy Julii Tymoszenko i innych członków byłego rządu» :

Materiały multimedialne[ред. код]

Protesty Antypodatkowe na Ukrainie

Wnioski[ред. код]

  1. ↑ а б в г д Parliamentary Assembly, Resolution «The functioning of democratic institutions in Ukraine». 27 stycznia 2012 r. Помилка цитування: Некоректний тег <ref>; назва «pace-26-1-2012» визначена кілька разів з різним вмістом
  2. ↑ а б в (English) Courtroom Drama. Valentyna Telychenko: «Dependent courts are a bigger problem for Ukraine than the imperfect Criminal Code». Strona «The Ukrainian Week», 27 January 2012.
  3. ↑ а б (Englisch) «The Instrumentalisation of the judiciary in Ukraine: authoritarian excesses of one man or an approach to political development?» Robert Shuman Foundation. 23 Lipca 2012.
  4. ↑ «Ukraina: Wizyta Sekretarz Stanu USA na Ukrainie». Krzysztof Nieczypor. Strona «eastbook.eu». 09 lipca 2010.
  5. ↑ а б «USA krytykują prześladowania opozycji na Ukrainie». Strona «onet.biznes». 30 grudnia 2010.
  6. ↑ а б USA «głęboko rozczarowane» Ukrainą. Strona «tvn.24». 11 października 2011.
  7. ↑ а б в «Ukraina. Media: Miedwiediew zły na Janukowycza za Tymoszenko». Z Kijowa Jarosław Junko. 06 sierpnia 2011. Помилка цитування: Некоректний тег <ref>; назва «putin-6-8-2011» визначена кілька разів з різним вмістом
  8. ↑ а б в «Tymoszenko: azyl dla ministra to dowód prześladowań na Ukrainie». Strona «Money.pl». 14 stycznia 2011.
  9. ↑ а б (język rosyjski) «Wszyscy, kto siedzi czy tyko przygotowuje się». Pawło Wujec. Strona «Glavkom», 10 stycznia 2011.
  10. ↑ (język rosyjski) «Transparency International: Audyt Tymoszenko — raczej polowanie na czarownic» W międzynarodowej antykorupcyjnej sieci «Transparency International» uważają, że «Waszyngtoński audyt» dyskredytuje walkę z korupcją na Ukrainie. Gazeta «Segodnia», 15 października 2010 (piątek).
  11. ↑ «Co dzień ktoś z opozycji w areszcie. Prezydent: chodzi o korupcję». Polskie Radio. 01 lutego 2011.
  12. ↑ а б в г д «Biuro Prokuratora Generalnego złożył 18 sprawy karne przeciwko byłego rządu urzędników». Strona «realt5000.com.ua». 27 grudnia 2010.
  13. ↑ а б «Rząd, który siedzi». Marcin Wojciechowski. Strona «Gazeta Wyborcza», 31 maja 2012.
  14. ↑ а б «Kryminaĺni peresliduvannia: pravosuddia čy pomsta». Strona «Siohodni.com». 26 kwietnia 2012.
  15. ↑ а б в «Siedmiu współpracowników Tymoszenko spędzi Nowy Rok w areszcie». Strona «onet.swiat». 28 grudnia 2010.
  16. ↑ Ukraina: przypadek Julii Tymoszenko i innych członków dawnego rządu. europarl.europa.eu. 9 czerwca 2011. Процитовано 2 серпня 2012.
  17. ↑ а б «Proces i aresztowanie Julii Tymoszenko». Tadeusz Olszański, Marta Jaroszewicz, Sławomir Matuszak. Ośrodek Studiów Wschodnich. 08 sierpnia 2011.
  18. ↑ а б в г д е «Ukraina: Więzienna torba Julii Tymoszenko». Krzysztof Nieczypor. Strona «EastBook.eu». 06 września 2010.
  19. ↑ «Premier Julia Tymoszenko każdym ministerstwie antykorupcyjnych dział . Ideolog projektu został upoważniony przez Radę Ministrów na antykorupcyjnych Polityka Jurij Sukhov». 26 sierpnia 2009.
  20. ↑ а б в г «Ukraina: aresztowano byłego członka rządu». Strona internetowa gazety «Wprost». 25 sierpnia 2010.
  21. ↑ «Śledztwo przeciw Tymoszenko. „To represje polityczne“». Polskie radio. 11 maja 2010.
  22. ↑ «100 mld hrywien. Rząd Julii Tymoszenko przed sąd?» 28 kwietnia 2010.
  23. ↑ «Kuczma: „Czarującej i pięknej“ Tymoszenko nie ma co „przyszywać“ zabójstwa Szczerbania». 5 05 luty 2011.
  24. ↑ «Sekretarz Generalny Rady Europy chce konkrektnych działań zmierzających do zwolnienia Julii Tymoszenko». 5 luty 2013.
  25. ↑ Rompuy zaprosił Tymoszenko do odwiedzenia Brukseli i chwalili ją za pracę rządu na drodze ku integracji europejskiej Ukrainy. 12 lipca 2010.
  26. ↑ «Powstrzymajcie to polityczne morderstwo!» Tymoszenko zemdlała po nieznanych lekach. Strona «Gazeta.pl, Wiadomości», 10 января 2012.
  27. ↑ а б Zwolnili członka rządu Tymoszenko. Strona «tvn24.pl». 14 sierpnia 2012.
  28. ↑ а б Dania udzieliła azylu byłemu członkowi rządu Tymoszenko. Strona «Rzeczpospolita». 13 lutego 2013.
  29. ↑ а б в г д е «Dania udzieliła azylu byłemu członkowi rządu Tymoszenko». Strona «onet.wiedomosci». 13 lutego 2012.
  30. ↑ а б в г «Minister rządu Tymoszenko skazany na więzienie». Polskie radio. 06 kwietnia 2012.
  31. ↑ а б Tadeusz A. Olszański (9 lutego 2011). Strategia władz Ukrainy wobec opozycji. osw.waw.pl. Процитовано 2 серпня 2012.
  32. ↑ а б в Former deputy justice minister Korniychuk arrested for two months (англ.). kyivpost.com. 30 grudnia 2010. Процитовано 2 серпня 2012.
  33. ↑ а б «Rosyjscy wojskowi apelują o uwolnienie szefa Służby Celnej Anatolija Makarenki». 30 lipca 2010.
  34. ↑ а б в «Aresztowano kolejnego urzędnika Tymoszenko… Sąd Rejonowy Kijowa wydał nakaz aresztowania na dwa miesiące byłego zastępcy Energetycznego Urzędu Celnego Państwowej Służby Celnej Tarasa Szepitki». Strona «irekw.internetdsl.pl». 23 lipca 2010.
  35. ↑ а б в Najnowsze wydarzenia wokół spółki «Naftohaz Ukrainy». Głos Rosji. 05 marca 2009.
  36. ↑ а б в (język rosyjski) "Eks-przewodniczący Państwowego resortu skarbu Tetiana Sluz przebywa za granicą, zawiadamiają w "Generalna Prokuratura Ukrainy. Strona «NEWS.ru.ua», 5 stycznia 2011.
  37. ↑ а б в г (język rosyjski) «Aresztowano Tetianie Hrycun — człowieka Tymoszenko». Strona «Przewodnik biznesu», 27 lipca 2010.
  38. ↑ а б «Służba Bezpieczeństwa Ukrainy aresztowała byłego zastępcę szefa firmy Naftohaz — Igora Didenkę». 12 lipca 2010.
  39. ↑ а б в (język rosyjski) SBU potwierdza fakt zatrzymania w Federacji Rosyjskiej byłego zastępcy głównego księgowego NAK «Naftohaz Ukrainy» Marii Kusznir, obecnie rozpatruje się pytanie o jej ekstradycji na Ukrainę. Gazeta «Lustro tygodnia, 2010-09-15
  40. ↑ „Orzeł i tryzub“. Maria Graczyk, Wiesław Romanowski. Wprost. 2000, N 40.
  41. ↑ а б в г д (język rosyjski) „Sąd uniewinnił byłego ministra Kujbidę“. Strona „Jedyna Odessa“, 14 stycznia 2011.
  42. ↑ а б (język rosyjski) „Eks-zastępcy ministra zagraża do 10 lat więzienia“. Strona „Liga. Wiadomości“, 24 grudnia 2010.
  43. ↑ „Współpracownik Tymoszenko chce uciec na Litwę?“ Wprost, 13 kwietnia 2012.
  44. ↑ „Nie deportujcie Awakowa“. Eugeniusz Tuzow-Lubański, Kijów. Strona „Interaktywna Polska“. 28 marca 2012.
  45. ↑ „Nietykalność deputowanych skasowana nie będzie — A.Awakow“. Nazar Kalnicriy. Strona „UNN“. 13 grudnia 2012.
  46. ↑ а б в „Wielka demonstracja w centrum Kijowa. Grożą rewolucją“. Gazeta Wyborcza. 22.11.2010.
  47. ↑ „Aresztowano trzech aktywistów akcji protestu przedsiębiorców na Placu Niepodległości“. Strona „Zachodnia Informacyjna Korporacja“. 29 grudnia 2010.
  48. ↑ а б (język rosyjski) W sprawie o Podatkowym Majdanie oskarżono siedmiu aktywistów. Strona „TSN.ua“, 14 stycznia 2011.
  49. ↑ а б (język ukraiński rosyjski) „Rozprawa nad uczestnikami podatkowego majdanu“. Roman Zinowiew, gazeta „Lustro tygodnia“. Ukraina», № 9, 2011-03-11.
  50. ↑ а б (język rosyjski) Aktywista podatkowego Majdanu siedem miesięcy czeka na sąd za kratami. Strona «Ukraińska prawda», 15 czerwca 2011.
  51. ↑ «Zmarł teść Julii Tymoszenko». Strona «Zachodnia Informacyjna Korporacja». 24 maja 2012.
  52. ↑ «Ukrainą rządzi grupa bandytów. Ołeksandr Tymoszenko». Strona «Radio WNET.PL», 10 stycznia 2012.
  53. ↑ (angielsk) «Media: Tymoshenko's colleague Shkil gone to Czech Republic, could become another political refugee». Strona «kyivpost». 18 grudnia 2012.
  54. ↑ «Własenko: władza chce rozstrzelać liderów opozycji». Strona «ukrainaonline.pl». 02 lutego 2013.
  55. ↑ «Ukraina. Główny obrońca Tymoszenko pozbawiony mandatu w parlamencie». Strona «Gazeta.pl». 06 marca 2013.
  56. ↑ «Ukraina.Pozbawiony mandatu obrońca Tymoszenko nie może opuścić kraju». 13.03.2013.
  57. ↑ «Mazowiecki jedzie na spotkanie z Tymoszenko». 20 września 2012.
  58. ↑ а б «Polski eurodeputowany Marek Siwiec złożył w sądzie w Kijowie poręczenie w sprawie uwolnienia więzionego od grudnia ubiegłego roku byłego ministra spraw wewnętrznych Ukrainy Jurija Łucenki». 13 lipca 2011.
  59. ↑ (język rosyjski) «Uważnie obserwujemy rozwój spraw karnych przeciwko byłym urzędnikom». Leigh Turner, Ambasador Wielkiej Brytanii na Ukrainie, wyłącznie dla «Dnia». Gazeta «Dzień», № 107, 22 czerwca 2011 (środa).
  60. ↑ Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie. Czwartek, 25 lutego 2010 r. — Bruksela.
  61. ↑ а б Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie Ukrainy: sprawy Julii Tymoszenko i innych członków poprzedniego rządu. Czwartek, 9 czerwca 2011 r. — Strasburg.
  62. ↑ а б Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 27 października 2011 r. w sprawie aktualnej sytuacji na Ukrainie. Czwartek, 27 października 2011 r. — Strasburg.
  63. ↑ Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2011 r. zawierające zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą (2011/2132(INI)). Czwartek, 1 grudnia 2011 r. — Bruksela.
  64. ↑ Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie Ukrainy (2012/2658(RSP)). Czwartek, 24 maja 2012 r. — Strasburg.
  65. ↑ Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie (2012/2889(RSP)). Czwartek, 13 grudnia 2012 r. — Strasburg.
  66. ↑ (angielski) OBWE: «Ukraine 2012 Parliamentary Elections: Progress towards European Standards?». 12 July 2012.
  67. ↑ Trybunał Praw Człowieka: Bohater pomarańczowej rewolucji aresztowany bezprawnie. wyborcza.pl. 3 lipca 2012. Процитовано 30 січня 2013.
  68. ↑ «Nie bardzo rozumiem, za co jej dali 7 lat». 11 października 2011.
  69. ↑ а б «Kulisy wojny, która zaprowadziła Julię Tymoszenko za kraty». 12 października 2011.
  70. ↑ (język rosyjski) «Ministerstwo spraw zagranicznych Rosji oświadczenie». Strona MSZ Rosji, 27 listopada 2011.
  71. ↑ (język rosyjski) Wyrok Tymoszenko: dzień, który nie zmienił Ukrainy. Strona programu «Głos Ameryki», 20 października 2011.
  72. ↑ (angielski) Prosecution of Ukrainian Opposition Leaders. Website «U. S. Department of State», Washington, DC. June 24, 2011.
  73. ↑ «Clinton pisze do Tymoszenko». Strona «Gazeta Wyborcza». 11 stycznia 2012.
  74. ↑ «Obama wymaga zwolnić Tymoszenko». Strona «wolyn.org», 12 października 2011.
  75. ↑ (angielski) Oświadczenie rządu USA co do Ukrainy (w związku z wyrokiem J. Tymoszenko). Biały Dom, USA. (Statement by the Press Secretary on Ukraine. The White House, USA). 12 października 2011.
  76. ↑ «Hillary Clinton: USA bardzo zaniepokojone sytuacją Julii Tymoszenko». 01 maja 2012.
  77. ↑ а б «Izba Reprezentantów wzywa rząd Ukrainy do natychmiastowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych». Portal «geopolityka.org». 18 lutego 2013.
  78. ↑ «Kongres USA rozpatrzy sankcje przeciwko ukraińskim urzędnikom». Adam Lelonek. Strona «psz.pl». 14 lutego 2013.
  79. ↑ «Minister ścigany. Defraudacja, czy polityka?». Piotr Pogorzelski, Kijów. Polskie Radio. 31 sierpnia 2010.
  80. ↑ а б (język rosyjski) «Szewczenkowski rejonowy sąd dziś wyniesie wyrok w sprawie Kujbidy». Strona «Wiadomości Ukrainy», 13 stycznia 2010.
  81. ↑ (język rosyjski) «Sąd w sprawie Kujbidy został przeniesiony na wrzesień». Strona gazety «Lewy brzeg», 2010-08-17.
  82. ↑ (język rosyjski) Kujbida przekonany. 14 stycznia 2011.
  83. ↑ (język rosyjski) «Mer Nemyrowa został aresztowany». 2010-09-22.
  84. ↑ (język rosyjski) «Mer Ałuszty Włodzimierz Szerbyna został zatrzymany za falsyfikację decyzji kolegialnego organu». Strona «TSN.ua», 2010-10-20.
  85. ↑ «Gubernator woj. dniepropietrowskiego, pan Wiktor Bondar, ktory przybyl osobiscie zlozyc gratulacje katolickiej spolecznosci Dniepropietrowska z okazji zwrocenia jej kosciola». 29 września 2009.
  86. ↑ (język rosyjski) «Byłemu ministrowi „szyją“ sprawę na 5 milionów». Strona «Ukraińska prawda», 2011-01-21.
  87. ↑ «BJuT znów zablokował mównicę w Radzie Najwyzszej». Strona «irekw.internetdsl.pl». 01 lipca 2010.
  88. ↑ «Aresztowano kolejnego urzędnika Tymoszenko». Strona «internetdsl.pl».23 lipca 2010.
  89. ↑ а б (język rosyjski) "Poszukiwana zastępca głównego księgowego «Naftohaz» Maria Kusznir. Strona «Ukraine Daily», 26 lipca 2010.
  90. ↑ а б «RosUkrEnergo ostrzega Tymoszenko». Strona gazety «Wprost». 02 lutego 2009.
  91. ↑ [ «Ludzie Tymoszenko spędzą Nowy Rok w areszcie». Wprost. 28 grudnia 2010.]
  92. ↑ а б «RosUkrEnergo znów nam sprzeda gaz?» Andrzej Kublik. 25 listopada 2010.
  93. ↑ а б в «RosUkrEnergo walczy o gaz w Sądzie Najwyższym Ukrainy». Andrzej Kublik. Gazeta Wyborcza. 25 listopada 2010.
  94. ↑ а б в (język rosyjski) «Peczerski Rejonowy Sąd Kijowa 21 lipca podjął decyzję o zatrzymaniu na dwa miesiące, wiceprzewodniczącego Kijowskiej Regionalnej Służby Celnej Tarasa Szepitko». Strona «Lewy brzeg», 2010-07-22.
  95. ↑ а б «RosUkrEnergo walczy o gaz w Sądzie Najwyższym Ukrainy». Andrzej Kublik. Gazeta Wyborcza. 23 listopada 2010.
  96. ↑ а б «Julia Tymoszenko skarży w USA RosUkrEnergo». Andrzej Kublik. Gazeta Wyborcza. 27 kwietnia 2011.
  97. ↑ «Tymoszenko: Niech USA osądzą RosUkrEnergo». Andrzej Kublik. Gazeta Wyborcza. 28 kwietnia 2011.
  98. ↑ «Kiedy PGNiG rozliczy się z nierzetelnym RosUkrEnergo». Andrzej Kublik. 30 listopada 2010.
  99. ↑ (język rosyjski) «Minister F. Wywiad z Dmytrem Firtaszem» Strona «Focus», 2011-12-09.
  100. ↑ (język rosyjski) «Sprawa Firtasza. Część trzecia. Gazowe sprawy». Mustafa Nayem, dla «Ukraińskiej Prawdy», 31 stycznia, Sztokholmski sąd nakazał Naftohazu zwrócić na rzecz RosUkrEnergo (spółka Firtasza) 11 mld metrów sześciennych gazu. Strona «Censor.net». 2010-06-08.
  101. ↑ (język ukraiński) Tymoszenko komentuję zwolnienie Didenko i Szepitko 5 lipca 2011: «To nie jest wynikiem sprawiedliwości, tylko wynikiem jasnego stanowiska międzynarodowej demokracji i demokratycznych sił Ukrainy.»
  102. ↑ (język rosyjski) «Makarenko: 5 miesięcy w więzieniu». Witalij Czerwonenko, strona «Glavkom». 2010-11-24.
  103. ↑ (język rosyjski) «Media o rozmowie Putina z Janukowiczem: jeśli Wiktor Fedorowicz nie chce komplikacji z Kremlem, jemu warto odstąpić od prześladowania Tymoszenko». Strona «Censor.net», 2011-07-06.
  104. ↑ (język rosyjski) Głowa Rosyjskiego Rządu W. W. Putin i Premier Ukrainy M. J. Azarow przeprowadzili wspólną konferencję prasową co do wyników obrad Komitetu ds ekonomicznej współpracy. Strona Rządu Rosji 2011-06-07.
  105. ↑ а б «Kryminaĺni peresliduvannia: pravosuddia čy pomsta». Strona «Siohodni.com». 26 kwietnia 2012.
  106. ↑ «Kulczyk Holding nie kupi Odeskiego Zakładu Przyportowego». Strona «efi24.com». 18 wrzesnia 2009.
  107. ↑ «IAR: Ukraina-OPZ-przetarg-uczestnicy… Z 13 firm, które były wcześniej zainteresowane kupnem zakładu, pozostały jedynie trzy». Strona «Waluty.com». 21 wrzesnia 2009.
  108. ↑ «Tylko trzech chętnych do zakupu Odeskiego Zakładu Przyportowego». Strona «efi24.com». 23 wrzesnia 2009.
  109. ↑ «Unieważniony przetarg. Ukraiński Fundusz Majątku „Państwowego nie uznał wyniku przetargu na kupno Odeskiego Zakładu Przyportowego. To ostatnie tak duże przedsiębiorstwo, obok Ukrtelekomu, które ma zostać sprywatyzowane na Ukrainie“. Strona „Kresy.pl“. 29 wrzesnia 2009.
  110. ↑ „Zapowiedziano sprzedaż m.in. Odeskiego Zakładu Przyportowego (OPZ), charkowskiego Turboatomu, Krzyworoskiego Kombinatu Wzbogacania Rudy Żelaza (KGKOR) oraz czterech przedsiębiorstw wytwarzających energię elektryczną (Zachidenerho, Centrenerho, Donbasenerho i Dnieproenerho) produkujących ogółem około jednej trzeciej całej energii wytwarzanej na Ukrainie“. Strona „Ośrodek Studiów Wschodnich“. 15 grudnia 2010.
  111. ↑ „Na Ukrainie zatrzymano byłego szefa MSW“. 26 grudnia 2010.
  112. ↑ All cases against former minister Lutsenko merged (англ.). kyivpost.com. 27 stycznia 2011. Процитовано 9 червня 2011.
  113. ↑ Prokuratura zarzuca Łucence nadużycia podczas sprawowania urzędu. Chodzi o to, że będąc szefem MSW przyznał swemu kierowcy dodatek emerytalny w wysokości 40 tys. hrywien (ok. 15 tys. złotych), za co grozi nawet osiem lat więzienia.
  114. ↑ а б в Marcin Wojciechowski (28 lutego 2012). Ukraina skazuje pomarańczowych. wyborcza.pl. Процитовано 2 березня 2012.
  115. ↑ PACE rapporteur says Lutsenko is 'victim of a political vendetta' (англ.). kyivpost.com. 27 lutego 2012. Процитовано 29 січня 2013.
  116. ↑ „Forum ukraińskiej opozycji… Odczytano listy z więzienia b. premier Julii Tymoszenko i b. szefa MSW Jurija Łucenki“. Strona „Ośrodek Studiów Wschodnich“. 12 maja 2012.
  117. ↑ (język ukraiński) Jurij Łucenko, „List z więzienia № 6. Dziad Iwan, Hitler i Stalin“, Strona internetowa informacyjnej agencji UNIAN, 05 maja 2011.
  118. ↑ „Były szef MSW Łucenko ogłosił głodówkę“. Rzeczpospolita. 22 kwietnia 2011.
  119. ↑ „Ukraina: Były szef MSW nie przerwie głodówki“. Strona „Onet.biznes“. 10 maja 2011.
  120. ↑ а б в (język rosyjski) „Za czas głodówki w Areszcie śledczym Łucenko stracił 20 kilogramów“. Strona gazety „Fakt“, 2011-05-10.
  121. ↑ „Ukraina: Głodówka Łucenki może pobudzić akcje protestacyjne“. Tydzień na Wschodzie. 18 maja 2011.
  122. ↑ а б „Łucenko kończy głodówkę“. Strona „Zaxid.net“. 23 maja 2011.
  123. ↑ Trybunał Praw Człowieka: Bohater pomarańczowej rewolucji aresztowany bezprawnie. wyborcza.pl. 3 lipca 2012. Процитовано 30 січня 2013.
  124. ↑ а б „Masowe protesty ukraińskich przedsiębiorców przeciw nowemu prawu podatkowemu“. Strona „Tydzień na Wschodzie“. 16 listopada 2010.
  125. ↑ „Protesty po uchwaleniu kodeksu podatkowego“. Strona „Tydzień na Wschodzie“. 24 listopada 2010.
  126. ↑ „Nowy kodeks pracy na Ukrainie pod dyktando pracodawców“. Michał Kozak (Autor jest korespondentem Gazety Giełdy Parkiet w Dniepropietrowsku).
  127. ↑ „Wielki protest ukraińskich biznesmenów“. Iwona Gal. Gazeta Wyborcza. 17.11.2010.
  128. ↑ (język rosyjski) „Podatkowy Majdan“. Strona „LIGA. Wiadomości“, 2010-11-22.
  129. ↑ а б »«Podatkowa» akcja protestu nabyła politycznej barwy… nasze żądania zostały przekazane przez posła od Bloku Julii Tymoszenko Sergiusza Wlasenkę". Strona «Zachodnia Informacyjna Korporacja». 30 listopada 2010.
  130. ↑ а б «Ogłoszono kolejne żądania protestujących przedsiębiorców. Przedsiębiorcy wysunęli władzom trzy nowe żądania: skasować ugodę z Cyprem, zmniejszyć wydatki państwowego budżetu i uchwalić ustawę o dostępie do informacji». Strona «Zachodnia Informacyjna Korporacja». 29 listopada 2010.
  131. ↑ а б «Tymoszenko poprosi Prokuraturę Generalną sprawdzić machinacje finansowe członków rodzin wysokich urzędników». Strona «Zachodnia Informacyjna Korporacja». 02 grudnia 2010.
  132. ↑ (język ukraiński) Turchynov: Pomogliśmy namioty, a nasi posłowie stale dyżurowali na Majdanie. Strona «RBK-Ukraina», 2010-12-02.
  133. ↑ «Ukraina: 30.11.2010 Janukowycz wetuje kodeks podatkowy. To dobra wola czy presja społeczna?» Paweł Charkiewicz. 30 listopada 2010.
  134. ↑ W dniu 02 grudnia 2010 r. Rada Najwyższa Ukrainy uchwaliła Kodeks podatkowy. 02 grudnia 2010.
  135. ↑ «Ukraina: kodeks podatkowy uchwalony». 15 grudnia 2010.
  136. ↑ «Ukraińska milicja zlikwidowała namioty na Majdanie». Strona «Gazeta.pl». 3 grudnia 2010.
  137. ↑ (język rosyjski) Mohylew przypomniał, że kwota strat od uszkodzenia granitowego pokrycia jest oszacowana na 230 tysięcy hrywien. Strona «TSN.ua», 14 stycznia 2011.
  138. ↑ «Czemu została odwołana wizyta Janukowycza w Moskwie?… Minister ds. sytuacji nadzwyczajnych Wiktor Bałoha oświadczył, że spotkanie Janukowycz-Putin zostało przełożone w związku z tym, że wymagania strony rosyjskiej wobec Ukrainy były za wysokie». Storana «studium.uw.edu.pl». 18 grudnia 2012.
  139. ↑ «Piotr Checinski rozmawia z Petro Poroshenko Ukraina». TVP INFO. 17 lipca 2012.
  140. ↑ (język ukraiński) W sprawie naznaczenia W. Kaśkiwa na stanowisko Przewodniczącego Państwowej agencji z inwestycji i zarządzania narodowymi projektami Ukrainy.
  141. ↑ (język rosyjski) «Janukowycz mianował Stawniczuk na stanowisko zastępcy przewodniczącego Administracji Prezydenta». Strona «Ukra.News», 1 kwietnia 2011.
  142. ↑ (język ukraiński) Bronić prawa małych Ukraińców teraz będzie specjalna instytucja.. Strona internetowa jedynego państwowego kanału telewizyjnego UT — 1, 12 sierpnia 2011.
  143. ↑ а б (język ukraiński) «Lista kandydatów do uczestnictwa w wyborach do Rady Najwyższej Ukrainy, 30 września 2007,» Blok Julii Tymoszenko". Strona internetowa «Centralnej komisji wyborczej Ukrainy», 30 września 2007.
  144. ↑ «Kolejni posłowie „zdradzili“ Tymoszenko» (Feldman…). Strona «Zachodnia Informacyjna Korporacja». 16 marca 2011.
  145. ↑ (język rosyjski) «Dzisiaj na posiedzeniu Rady Politycznej Partii Regionów poseł Ukrainy, członek parlamentarnej frakcji PR Ołeksandr Feldman został wybrany członkiem Politycznej Rady Partii». Strona «Comments.ua», 8 lipca 2011.
  146. ↑ (język rosyjski) «Media: Portnow został zwolniony ze stanowiska zastępcy przewodniczącego AP». Strona «Ukra.News», 05 kwietnia 2011.
  147. ↑ «Ludzie, którzy są Tymoszenko na prezydenta» (Feldman…). Strona «realt5000.com.ua». 12 listopada 2009.

uk:Карні справи від 2010 року щодо соратників Тимошенко

Отримано з https://uk.wikipedia.org/w/index.php?title=Обговорення_користувача:Vles1/Archive_5&oldid=20590023